តើអ្វីទៅជាសេចក្តីស្លាប់ ?
សេចក្តីស្លាប់គឺជាផ្លូវរបត់មួយនៅក្នុងទន្លេនៃវដ្ដសង្សារ។
សេចក្តីស្លាប់ហាក់ដូចជាទីបញ្ចប់នៃដំណើរហូរទៅរបស់វដ្ដសង្សារហើយវាពិតជាចប់ដូច្នេះមែនបើនិយាយអំពីព្រះអរហន្តឬព្រះពុទ្ធដែលជាអ្នកបានរួចរំដោះពេញបរិបូរណ៍។
ប៉ុន្តែចំពោះមនុស្សធម្មតាដំណើរហូរទៅនៃវដ្ដសង្សារនេះនៅតែហូរបន្តទៅទៀតទោះបីក្រោយពេលស្លាប់ក៏ដោយ។
សេចក្តីស្លាប់បញ្ចប់សកម្មភាពរបស់ជីវិតមួយហើយពេលបន្ទាប់ ក៏ចាប់ផ្តើមឡើងសម្រាប់ជីវិតថ្មីមួយទៀត។
មួយផ្នែកគឺជាពេលចុងបង្អស់នៃជីវិតនេះ.មួយផ្នែកទៀត គឺជាពេលដំបូងបង្អស់នៃជីវិតបន្ទាប់។
សេចក្តីស្លាប់ដូចជាព្រះអាទិត្យដែលលិចហើយរះភ្លាមឡើងវិញដោយគ្មានភាពងងឹតនៅពេលចន្លោះឡើយឬមួយដូចជាការបញ្ចប់ចំពូកមួយនៅក្នុងសៀវភៅវដ្ដសង្សារ ហើយចំពូកមួយទៀតនៃជីវិតក៏ចាប់ផ្តើមឡើងនៅពេលជាបន្ទាប់នោះ។
ទោះបីគេមិនអាចរកអ្វីមកប្រៀបធៀបបានជាមួយដំណើរការពិតប្រាកដក៏ដោយ គេអាចនិយាយបានថាដំណើរហូរទៅនៃវដ្ដសង្សារគឺដូចជារថភ្លើងមួយដែលបើកបរនៅលើផ្លូវដែក នៅពេលដែលទៅដល់ស្ថានីយ៍នៃសេចក្តីស្លាប់រថភ្លើង បង្អង់ល្បឿនមួយរយះពេល រួចហើយក៏បន្តរល្បឿនដដែលតទៅទៀត រថភ្លើងមិនឈប់នៅស្ថានីយ៍ទេសូម្បីតែមួយរយះពេលក៏ឥតអង្គឹមានដែរ។
ចំពោះអ្នកដែលមិនមែនជាព្រះអរហន្តដំណាក់នៃសេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាដំណាក់ចុងក្រោយបង្អស់ទេ តែជាផ្លូវបំបែកមួយដែលមានផ្លូវផ្សេងៗចំនួន៣១ទៀតបែកចេញពីនោះ កាលណាវាទៅដល់ដំណាក់ភ្លាមរថភ្លើងត្រូវបើកចូលទៅផ្លូវណាមួយក្នុងចំណោមផ្លូវទាំង៣១នោះរួចក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត។
រថភ្លើងយ៉ាងលឿននៃវដ្ដសង្សារនេះមានអគ្គិសនីរបស់សង្ខារនៃកម្មចាស់ជាប្រេងឥន្ធនះ សម្រាប់ជួយបន្តដំណើរទៅទៀតពីដំណាក់មួយទៅដំណាក់មួយនៅលើផ្លូវណាមួយដោយគ្មានឈប់ឈរ។
ការផ្លាស់ប្តូរផ្លូវដែកនេះកើតឡើងដោយឯកឯងគឺដូចជាទឹកកករលាយទៅជាទឹកហើយទឹកត្រជាក់កកទៅជាទឹកកកវិញតាមច្បាប់ធម្មជាតិ។
យ៉ាងណាមិញការតភ្ជាប់គ្នាពីជីវិតមួយទៅជីវិតមួយគឺមានច្បាប់ធម្មជាតិជាអ្នកដឹកនាំត្រួតត្រា ដោយស្របតាមច្បាប់នេះរថភ្លើងមិនត្រឹមតែត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្លូវដែកដោយខ្លួនឯងទេ តែត្រូវធ្វើផ្លូវដែកបន្តទៅទៀតដោយខ្លួនឯងដែរ។
ចំពោះរថភ្លើងវដ្ដសង្សារនេះដំណាក់នៃសេចក្តីស្លាប់ដែលរថភ្លើងត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្លូវនោះជាការសំខាន់ណាស់ នៅត្រង់ទីនេះជីវិតនៃជាតិនេះត្រូវបោះបង់ចោលនេះគេហៅថា"ចុតិ"ឬការលិចបាត់.សេចក្តីស្លាប់។
រូបកាយត្រូវស្លាប់ហើយភ្លាមមួយរំពេចនោះជីវិតបន្ទាប់ក៏ត្រូវចាប់ផ្តើមឡើងនេះគេហៅថា"បដិសន្ធិ"ការចាប់បដិសន្ធិឬការចាប់ផ្តើមជីវិតបន្ទាប់។
ពេលចាប់បដិសន្ធិជាលទ្ធផលរបស់ពេលស្លាប់ហើយពេលស្លាប់ជាអ្នកបង្កើតពេលចាប់បដិសន្ធិ ដោយហេតុថាពេលស្លាប់ម្តងៗបង្កើតពេលចាប់បដិសន្ធិសេចក្តីស្លាប់មិនមែនគ្រាន់តែស្លាប់ទេតែជាកំណើតផងដែរ នៅត្រង់ផ្លូវបំបែកនេះជីវិតផ្លាស់ទៅជាស្លាប់ហើយសេចក្តីស្លាប់ផ្លាស់ទៅជាកំណើត។
ដូច្នេះជីវិតនីមួយៗជាការរៀបចំមួយសម្រាប់សេចក្តីស្លាប់ជាបន្ទាប់ បើគេជាអ្នកមានបញ្ញាគេត្រូវប្រើជីវិតនេះឲ្យបានយ៉ាងប្រសើរបំផុត ហើយរៀបចំសេចក្តីស្លាប់ឲ្យបានល្អប្រសើរ"សេចក្តីស្លាប់ដែលប្រសើរបំផុត គឺសេចក្តីស្លាប់ជាចុងក្រោយបំផុតគឺសេចក្តីស្លាប់របស់ព្រះអរហន្ត". មិនមែនជាផ្លូវបំបែកទេតែជាដំណាក់ចុងក្រោយបំផុត។នៅត្រង់ទីនេះរថភ្លើងមិនត្រូវមានផ្លូវដែលអាចបើកបរតទៅទៀតបានឡើយ។
ប៉ុន្តែទម្រាំនឹងបានទៅដល់ដំណាក់ចុងបំផុតគេត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យសេចក្តីស្លាប់បង្កើតកំណើតមួយល្អប្រសើរហើយបានទៅដល់ដំណាក់ចុងបំផុតជាបន្តទៅទៀត។
ទាំងអស់នេះគឺអាស្រ័យនៅលើខ្លួនឯងលើការខំប្រឹឹងប្រែងផ្ទាល់របស់យើង យើងជាអ្នករចនាអនាគតផ្ទាល់ខ្លួនយើងជាអ្នកបង្កើតសុខុមាលភាពឬទុក្ខសោករបស់ខ្លួនយើងហើយជាអ្នកធ្វើការរំដោះរបស់ខ្លួនឯងផងដែរ
តើយ៉ាងដូចម្តេចបានជាយើងជាអ្នកបង្កបង្កើតផ្លូវទាំងឡាយសម្រាប់ទទួលរថភ្លើងនៃវដ្ដសង្សារនេះ?
(សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្តទៀតខ្ញុំនិងសរសេរនៅលើកក្រោយ)
សាធុ!សាធុ!សាធុ!ឆ្លងសេចក្តីទុក្ខបានដោយការខិតខំព្យាយាមដោយខ្លួនឯងមិនមានអ្នកដទៃណាអាចជួយយើងបានក្រៅពីខ្លួនជាទីពឹងរបស់ខ្លួន!
ជាតិមុខយើងជ្រើសរើសមិនបានតែកម្មកល្យាណបានជាផ្លូវជាតិនេះយើងអាចកែតម្រូវជ្រើសរើសផ្លូវសាងជីវិតខំប្រព្រឹត្តតែអំពើល្អទាន!
សេចក្តីស្លាប់គឺជាផ្លូវរបត់មួយនៅក្នុងទន្លេនៃវដ្ដសង្សារ។
សេចក្តីស្លាប់ហាក់ដូចជាទីបញ្ចប់នៃដំណើរហូរទៅរបស់វដ្ដសង្សារហើយវាពិតជាចប់ដូច្នេះមែនបើនិយាយអំពីព្រះអរហន្តឬព្រះពុទ្ធដែលជាអ្នកបានរួចរំដោះពេញបរិបូរណ៍។
ប៉ុន្តែចំពោះមនុស្សធម្មតាដំណើរហូរទៅនៃវដ្ដសង្សារនេះនៅតែហូរបន្តទៅទៀតទោះបីក្រោយពេលស្លាប់ក៏ដោយ។
សេចក្តីស្លាប់បញ្ចប់សកម្មភាពរបស់ជីវិតមួយហើយពេលបន្ទាប់ ក៏ចាប់ផ្តើមឡើងសម្រាប់ជីវិតថ្មីមួយទៀត។
មួយផ្នែកគឺជាពេលចុងបង្អស់នៃជីវិតនេះ.មួយផ្នែកទៀត គឺជាពេលដំបូងបង្អស់នៃជីវិតបន្ទាប់។
សេចក្តីស្លាប់ដូចជាព្រះអាទិត្យដែលលិចហើយរះភ្លាមឡើងវិញដោយគ្មានភាពងងឹតនៅពេលចន្លោះឡើយឬមួយដូចជាការបញ្ចប់ចំពូកមួយនៅក្នុងសៀវភៅវដ្ដសង្សារ ហើយចំពូកមួយទៀតនៃជីវិតក៏ចាប់ផ្តើមឡើងនៅពេលជាបន្ទាប់នោះ។
ទោះបីគេមិនអាចរកអ្វីមកប្រៀបធៀបបានជាមួយដំណើរការពិតប្រាកដក៏ដោយ គេអាចនិយាយបានថាដំណើរហូរទៅនៃវដ្ដសង្សារគឺដូចជារថភ្លើងមួយដែលបើកបរនៅលើផ្លូវដែក នៅពេលដែលទៅដល់ស្ថានីយ៍នៃសេចក្តីស្លាប់រថភ្លើង បង្អង់ល្បឿនមួយរយះពេល រួចហើយក៏បន្តរល្បឿនដដែលតទៅទៀត រថភ្លើងមិនឈប់នៅស្ថានីយ៍ទេសូម្បីតែមួយរយះពេលក៏ឥតអង្គឹមានដែរ។
ចំពោះអ្នកដែលមិនមែនជាព្រះអរហន្តដំណាក់នៃសេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាដំណាក់ចុងក្រោយបង្អស់ទេ តែជាផ្លូវបំបែកមួយដែលមានផ្លូវផ្សេងៗចំនួន៣១ទៀតបែកចេញពីនោះ កាលណាវាទៅដល់ដំណាក់ភ្លាមរថភ្លើងត្រូវបើកចូលទៅផ្លូវណាមួយក្នុងចំណោមផ្លូវទាំង៣១នោះរួចក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត។
រថភ្លើងយ៉ាងលឿននៃវដ្ដសង្សារនេះមានអគ្គិសនីរបស់សង្ខារនៃកម្មចាស់ជាប្រេងឥន្ធនះ សម្រាប់ជួយបន្តដំណើរទៅទៀតពីដំណាក់មួយទៅដំណាក់មួយនៅលើផ្លូវណាមួយដោយគ្មានឈប់ឈរ។
ការផ្លាស់ប្តូរផ្លូវដែកនេះកើតឡើងដោយឯកឯងគឺដូចជាទឹកកករលាយទៅជាទឹកហើយទឹកត្រជាក់កកទៅជាទឹកកកវិញតាមច្បាប់ធម្មជាតិ។
យ៉ាងណាមិញការតភ្ជាប់គ្នាពីជីវិតមួយទៅជីវិតមួយគឺមានច្បាប់ធម្មជាតិជាអ្នកដឹកនាំត្រួតត្រា ដោយស្របតាមច្បាប់នេះរថភ្លើងមិនត្រឹមតែត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្លូវដែកដោយខ្លួនឯងទេ តែត្រូវធ្វើផ្លូវដែកបន្តទៅទៀតដោយខ្លួនឯងដែរ។
ចំពោះរថភ្លើងវដ្ដសង្សារនេះដំណាក់នៃសេចក្តីស្លាប់ដែលរថភ្លើងត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្លូវនោះជាការសំខាន់ណាស់ នៅត្រង់ទីនេះជីវិតនៃជាតិនេះត្រូវបោះបង់ចោលនេះគេហៅថា"ចុតិ"ឬការលិចបាត់.សេចក្តីស្លាប់។
រូបកាយត្រូវស្លាប់ហើយភ្លាមមួយរំពេចនោះជីវិតបន្ទាប់ក៏ត្រូវចាប់ផ្តើមឡើងនេះគេហៅថា"បដិសន្ធិ"ការចាប់បដិសន្ធិឬការចាប់ផ្តើមជីវិតបន្ទាប់។
ពេលចាប់បដិសន្ធិជាលទ្ធផលរបស់ពេលស្លាប់ហើយពេលស្លាប់ជាអ្នកបង្កើតពេលចាប់បដិសន្ធិ ដោយហេតុថាពេលស្លាប់ម្តងៗបង្កើតពេលចាប់បដិសន្ធិសេចក្តីស្លាប់មិនមែនគ្រាន់តែស្លាប់ទេតែជាកំណើតផងដែរ នៅត្រង់ផ្លូវបំបែកនេះជីវិតផ្លាស់ទៅជាស្លាប់ហើយសេចក្តីស្លាប់ផ្លាស់ទៅជាកំណើត។
ដូច្នេះជីវិតនីមួយៗជាការរៀបចំមួយសម្រាប់សេចក្តីស្លាប់ជាបន្ទាប់ បើគេជាអ្នកមានបញ្ញាគេត្រូវប្រើជីវិតនេះឲ្យបានយ៉ាងប្រសើរបំផុត ហើយរៀបចំសេចក្តីស្លាប់ឲ្យបានល្អប្រសើរ"សេចក្តីស្លាប់ដែលប្រសើរបំផុត គឺសេចក្តីស្លាប់ជាចុងក្រោយបំផុតគឺសេចក្តីស្លាប់របស់ព្រះអរហន្ត". មិនមែនជាផ្លូវបំបែកទេតែជាដំណាក់ចុងក្រោយបំផុត។នៅត្រង់ទីនេះរថភ្លើងមិនត្រូវមានផ្លូវដែលអាចបើកបរតទៅទៀតបានឡើយ។
ប៉ុន្តែទម្រាំនឹងបានទៅដល់ដំណាក់ចុងបំផុតគេត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យសេចក្តីស្លាប់បង្កើតកំណើតមួយល្អប្រសើរហើយបានទៅដល់ដំណាក់ចុងបំផុតជាបន្តទៅទៀត។
ទាំងអស់នេះគឺអាស្រ័យនៅលើខ្លួនឯងលើការខំប្រឹឹងប្រែងផ្ទាល់របស់យើង យើងជាអ្នករចនាអនាគតផ្ទាល់ខ្លួនយើងជាអ្នកបង្កើតសុខុមាលភាពឬទុក្ខសោករបស់ខ្លួនយើងហើយជាអ្នកធ្វើការរំដោះរបស់ខ្លួនឯងផងដែរ
តើយ៉ាងដូចម្តេចបានជាយើងជាអ្នកបង្កបង្កើតផ្លូវទាំងឡាយសម្រាប់ទទួលរថភ្លើងនៃវដ្ដសង្សារនេះ?
(សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្តទៀតខ្ញុំនិងសរសេរនៅលើកក្រោយ)
សាធុ!សាធុ!សាធុ!ឆ្លងសេចក្តីទុក្ខបានដោយការខិតខំព្យាយាមដោយខ្លួនឯងមិនមានអ្នកដទៃណាអាចជួយយើងបានក្រៅពីខ្លួនជាទីពឹងរបស់ខ្លួន!
ជាតិមុខយើងជ្រើសរើសមិនបានតែកម្មកល្យាណបានជាផ្លូវជាតិនេះយើងអាចកែតម្រូវជ្រើសរើសផ្លូវសាងជីវិតខំប្រព្រឹត្តតែអំពើល្អទាន!
